Yeryüzü kaynaklarının hızla tüketildiği bir dönemde yaşıyoruz. Bir yandan binlerce yılda oluşan verimli topraklar ve tarımsal alanlar endüstrileşme, şehirleşme ve madencilik faaliyetlerinin baskısıyla kontrolsüz ve geri dönüşümsüz bir şekilde yok edilirken; diğer yandan yağmur ormanları, meralar, otlaklar daha çok üretmek için endüstriyel tarıma açılıyor. Verim ve üretim artışı için her geçen gün kimyasal gübre, pestisit ve diğer preparatların kullanımı yoğunlaşıyor; bunun sonucunda üretilen tarımsal ürünler ve gıdalar kalıntı ve bulaşı problemleriyle yüz yüze kalarak halk sağlığını tehdit edecek boyutta kirleniyor. Her geçen gün ekolojik denge bozuluyor, çevre kirliliği artıyor ve iklim değişikliği derinleşiyor. Bu tarım sistemi; toprağa, suya, atmosfere ve insan sağlığına ağır yükler yükleyerek taşınamaz ve sürdürülemez bir resim çiziyor.  Endüstriyel tarımla üretilen birkaç verimli ve dayanıklı tür tüm dünyada yaygınlaştırılarak ürün çeşitliliği yok ediliyor.  Serbest ticaretin sihirli bir çözüm olarak dayatıldığı uluslararası arenada yaşanan afetler, çatışma ortamları, savaşlar tarımın ve gıda sisteminin ne derece kırılgan ve stratejik olduğunu gözler önüne seriyor.

Küresel manzara bu boyuttayken Türkiye, tarımsal üretimde göreli olarak kendine yeten bir konumdan tohum, kanatlıda damızlık, kimi önemli bakliyat ürünleri gibi stratejik ürünlerde dışa bağımlı hâle gelmiş durumda. Ülkemiz Dünya Ticaret Örgütü kuralları çerçevesinde uygulanan serbest ticaret politikalarıyla neredeyse her üründe ithalatçı pozisyona geldi.  İthal girdilerin ve ekonomik koşulların getirdiği ağır maliyetler ve çiftçinin eline geçen fiyatların göreli olarak gerilemesi üretimi zorlaştırıyor. Kırsal nüfus eriyor.

Yerel gıda işletmeleri, ulusötesi gıda firmalarının ve dağıtım ağlarının karşısında çaresiz kalıyor. Tarım ve gıda sisteminde küçük boyutlu işletmelerin yok edildiği, “serbest rekabet” adıyla yeni sermaye tekellerinin oluştuğu bir dönemden geçiyoruz.

Yoksul halk ve orta gelirli kesim, ücretlerindeki erimeler ve gıda fiyatlarındaki hızlı artışlar karşısında beslenmede ciddi sorunlarla karşı karşıya kalıyor. Fiziksel ve ruhsal sağlığı en yakından ilgilendiren faktör beslenmeyken, insanların yaşamında gıdaya erişimin ertelenemez ve vazgeçilemez bir ihtiyaç olduğu bilinirken; yetersiz beslenenlerin oranı artıyor, diğer yandan da kötü ve bilinçsiz beslenme de yoğunlaşıyor. Bir yanda yetersiz beslenen gelişemeyen çocuklar, diğer yanda ise artan obezite ve atık/israf oranı yüzyıla damgasını vuruyor.

Bu sempozyumda iki gün boyunca biyoçeşitliliğe ve ekosistemlere duyarlı, sosyal ve kültürel açıdan kabul gören, erişilebilir, ekonomik açıdan uygun ve karşılanabilir, besleyici, güvenilir, sağlıklı ve hem doğa hem de insan kaynaklarını en verimli şekilde kullanan sürdürülebilir bir tarım-gıda-beslenme biçimini tüm yönleriyle çok disiplinli olarak irdeleyeceğiz.

Var olan tarım-gıda-beslenme sistemine agroekoloji çare olabilir mi? Organik tarım, permakültür, doğal tarım, onarıcı tarım vb. seçenekler bu karşılaştığımız sorunlara ne düzeyde çare olabilir? Bir yandan üretici gelirlerini yükseltirken diğer yandan tüketiciye makul fiyatlı ve güvenli gıda nasıl ulaştırılabilir? Gıda egemenliği kavramı bir hayal midir? Nasıl bir tarım-gıda-beslenme politikası izlemek gerekir? Bu sempozyumda geniş bir katılımla bu sorulara cevap aranması, ortak akıl oluşturulması ve çıktılarının tüm toplumla paylaşılması amaçlanmaktadır.

Sempozyum Düzenleme Kurulu